heftig dagje

Hey allemaal, Ik dacht zal ik maar eens een blogberichtje schrijven. Ben hier niet zo goed in dus… 02/10/13 Woensdag was een heftig dagje voor mij en Brit. We hadden de ochtendshift gedaan en die was heel kalm geweest. Dus kwamen we om 18u eens kijken of er actieve arbeiden waren die snel gingen bevallen. Want Brit heeft er nog wel een aantal nodig om aan haar 40 bevallingen te komen. Er waren enkele in arbeid, maar eentje die zeker die binnen enkele uren zou bevallen. Dus bleven we hangen om die arbeid op te volgen. Het was een primi (eerste kindje) dus het kon nog wel even duren, maar om een uur of 7 ’s avonds stond ze plots op volledig, maar haar weeën waren niet effectief genoeg om te persen dus moest ze wat rondlopen. Plots was een van de andere vrouwen in arbeid daar en zij stond ook op volledig en moest onmiddellijk bevallen. Die bevalling heb ik dan voor mijn rekening genomen, zodat Brit bij de andere bevalling kon zijn. De bevalling ging heel vlot en een grote spat vruchtwater vloog in mijn gezicht en er kwam wat in mijn mond terecht. Dat was even lachen, maar het kleine meisje maakte een slechte start. Ze begon niet onmiddellijk te huilen en ze had moeite om zelfstandig te ademen. Volgens de bevallingsdatum was ze post-term. Maar we hadden een vermoeden dat die datum niet klopte. Dus snel wat zuurstof gegeven, het ging na 10 min. Wat beter. Maar besloten toch om haar op te nemen op de premature ward om een oogje in het zeil te houden. Ergens na 20 u werd dan eindelijk de bevalling van Brit in gezet. Maar ook dit kindje maakte een slechte start, ik zat te wachten in het bureau op Brit toen ik hoorde dat het niet ademde en er reanimatie nodig was. Snel schoot ik te hulp, maar hun reanimatietechnieken hier lieten het te wensen over. Ze probeerde met ether een reactie uit te lokken, onderste boven houden, er tegen tikken en dan pas probeerde ze te beademen. Ik heb mogen overnemen en starten met reanimeren. Ik kreeg het hartje terug opgang, maar ze ademde nog steeds niet. Tevergeefs probeerde ik het nog eens, maar het mocht spijtig genoeg niet baten. Ik voelde mij op dat moment te kort komen, maar achteraf als ik erop terugkijk weet ik ook wel dat ik niet meer had kunnen doen. Die ervaring bracht me wel even in een dipje en ik had het er moeilijk mee dat de moeder haar kind niet heeft mogen zien. Als ik haar later terug zag op de postnatal ward was ze zich precies ook van geen kwaad bewust en dat kwetste me wel. Ze lachte zelfs als we bij andere de harttonen kwamen nemen van haha nu moet ik dat niet meer. Daar heb ik het toch wel even moeilijk mee gehad dat er precies bij haar geen verdriet was. Maar we moeten aanvaarden dat ze hier anders omgaan met de dood dan bij ons.